America
A m nà vag da si brich,
carià 'd sodur e fatiga,
am nà vag da si camp 'd vataròn,
vanda a-j'è anmach gramòn,
vag an'America.
La 't dan a tara,
la 't dan a smans,
la 's peur avaij na speransa.
Paraij el diva Batista,
fradel pì grand,
din me lontan parant,
e paraij an tel mila eutsantotanteut,
na maten 'd novamber, a facc ij fagòt,
con pòich biat da mila,
stermà an to scòt.
Sò mari a piansiva,
" Batista va nan... stami dausen!
sòn vegia, peudria amnì maravia
chi ar chidrà i tò fradei, se me dovijsa manché?"
Mari, pians nen,
me a tornerò, prest quand,
a fortona a vorrà,
spitemi, teni ben sa ca,
che quand a turnrò a-j'heu sà an ment
'd fela slargà.
Doi mais an si na nav,
peu rivà tucc sima stà marcà,
a quarantan-a,
finalmant, dàp l'America j'oma trovà.
O seugn che favo suans,
l'era col da nostra ca,
che veughivo sempi pì lontan.
Mama, què sa stà nan ban,
veuij tornè, an si me brich Astesan,
Mama, preghé per me,
che a j'heu nan veurivi scoté.
|